złamany paznokieć

jak półksiężyc spadający na ziemię,

jasny punkt, w który kropla krwi

przeszła samą siebie

i zamieniła się w brud

zakrzywiona linia

pozornego zetknięcia z niebem,

buja się,

kołysze,

przypomina martwy uśmiech

do tego jeszcze szramy głębokie, 

jeszcze zadrapania,

dołki, do których dotarł ten kawałek na oślep

element zestawu odpadał ze zmęczenia,

i teraz trzeba będzie patrzeć jak dorasta,

jak dojrzewa do bycia pełnym

za kolejnym księżycem

tęskni się połamanym sercem