aż chciałoby się wejść w te cienie

– opustoszałe z gorąca pomieszczenia,

czarne futerały drzew, budynków, płotów 

i zostać dzikim lokatorem tych odbić,

bezcielesnym najemcą, który nie daje się

wiórom gorąca do końca oczernić 

zrzucić z siebie porcelanę potu,

lepkie włosy wpuścić w mżawkę promieni,

niech się zamieni w falowanie ciepła,

a potem tylko odlepianie ubrań

od kryształów potu

na szczęście cały świat czeka

na inny kąt świecenia,

na rozlaną kałużę chłodu,

na strajk cieni nie do rozgonienia