mocna nieostrość,

z tego miejsca jeszcze cię nie oglądałem,

falujesz jak ciepło budynków,

jak ich wnętrze pełne zasypiających oczu

to pewnie przez deszcz rozciągający bloki:

w bok,

w ziemię,

w niebo

wymyte betonowe fasady,

lśniące tynki,

opadające wilgotne dachy

jesteś teraz jak powódź 

zarażających się głębokością kropli,

topisz odbicia podobnych twarzy,

w jedną wspólną kałużę,

w jedno wspólne, nieostre odbicie

nie masz nic na sobie?

bo nie widzę,

niedowidzę dotykiem,

nie ma odległości,

jakbyś znikła

mocna nieostrość,

mocne wgniecenie widoczności,

potłuczony deszcz o ciemny horyzont

jakbyś była w kawałkach rozlana,

zimna,

wreszcie czysta