od nowa powinno żyć się bez śmierci,

jak z wyłączonym cieniem,

z ulubionym cukierkiem o smaku skóry,

co rozpuszcza się w kieszeni by nadal być ciepłym

bez równowagi 

po cienkiej linie chodników,

boso w góry klatek schodowych,

do wind mających jeden przycisk dla niewidomych

podpisany: dom

w kolejkach po świeże kości

do zmielenia, 

do przyprawienia żylastej starości, 

aby miała smak rozkładającego się lata 

mądrze brać za rękę,

żeby ozdobić palce w nieswoje paznokcie,

w bliźniaczą biżuterię,

w obrączki objęć,

w myślenie bez pamięci

od nowa powinno żyć się z pewnością,

że ma się rację po raz ostatni