nie pytasz i wchodzisz,

rozsiadasz się we mnie,

częstujesz,

maczasz w moich oczach ciastka swoich spojrzeń

potem kapiące po brodzie łykasz,

podgryzasz, kruszysz

tęsknię za tobą

przywiązany do obrotowego krzesła,

własna grawitacja,

własna cisza

zawsze jest jakaś,

zawsze jesteś ty ,

mleczna droga, po której boję się chodzić

wstrętny lęk wysokości,

i strach przed spadaniem,

dlatego tylko wiruję,

kierowany przypadkiem zdarzeń

skoro już tu przyszłaś, to ci powiem

że po drogach mlecznych podróżuje się powoli,

i trzeba mieć przy sobie turystyczny almanach

podróży po niebieskich ciałach,

tam wszystko opisane:

elipsy piersi, mgławice powiek,

gęstość krytyczna ud i ramion,

przez grawitacyjne zapadanie skóry,

a hipoteza braków brzegów

potrafi wskazywać, gdzie nie powinna

podążać reszta ciała

a jeżeli się pogubisz

to końcem języka odnajdujesz drogę

do ust,

do bieli szeptów,

do granicy lęków,

do kolizji ciał

poczekam,

wypalę się na twoim niebie,

przecież mam lata świetlne

na to żebyś się dowiedziała, że w zimie kosmosu

powinno nam być dobrze

powinno być ciepło