do gardła przyłożyć ścisk

jakim łapie się szczerość rozmowy

dołożyć wszelkich starań,

aby przyziemność zeszła na psy

i oddała obrożę 

komuś kto na nią zasłużył

doświadczać płaskich obrazów,

bo łatwiej je przybijać otępiałym wzrokiem do ściany

i wpadać w szał kolekcjonowania prostych rzeczy

nie ufać osobowości, która jest kopią kopii

i macha pięścią w stronę twarzy

ciągle nie mogąc trafić w sedno

nie dławić się krwią powietrza,

bo jej objętość maleje z chwilą kiedy

dociera do ust,

a stamtąd już prosta droga…

jedź… jedź dalej

szutrową tętnicą

w rdzewiejące koryto ciszy,

a na końcu w prawo,

w bielejący cień, który miał być ścianą