wiesz, że jeżeli ktoś tak długo czeka

sam w końcu staje się czekaniem

szumem krwi marzącej o rozlaniu

niby nic prostszego

usiąść bez radości,

stać się przyniesionym do sypialni kocem,

taką częścią czekania, która odpowiada

za wieczne zmęczenie

niby bez znaczenia

kto spina dłonie w jedną kość,

kruchą,

szklaną,

omyłkowo nazwaną modlitwą

niby to żadna zapaść,

żadna pułapka bez tlenu,

to ciągle tylko echo

oddechu

podobne do twojego