Siedem dni  i siedem wierszy. Piąty – ach ta wiosna.

pewnie dopiero się poznali

bo dłonie wplecione w zagłębienia kości,

bo patrzą na siebie jakby nic nie widzieli

on ma jej puder na policzku,

kawałek skóry

zarażony różanym zapachem

wyglądają na zaangażowanych

trzymają się mocno

ze strachu, że się rozpadną,

i nie pojmują czemu tak się dzieje,

że jedno tęskni, a drugie rozpacza

mijamy się

dwa ciała zamienione w jedno,

zroślaki,

syjamska zaraza,

jeden kręgosłup,

połączone głowy,

spalone ze sobą płaszcze,

jedna para butów

do chodzenia w lewą stronę

pewnie marzą:

zostaniemy tak na zawsze

pewnie myślą:

nic nam się nie stanie

Photo by Ed Van Der Elsken, 1950