przecież mógłbym wybebeszyć sobie serce,

wysypać z niego kamienie słów,

i popatrzeć w co się ułożą

te wulkaniczne minerały rozmów,

co mi przepowiedzą zimne,

poklejone kiedyś gorącą krwią,

przecież szczerze to robię

bez proroczych snów,

z wiarą,

może z fusów powinienem wróżyć,

może karty układać,

Tarota stawiać,

bo jak uszkodzę sobie serce

to wypadniesz z niego cała,

z całym piachem niepotrzebnych zdań,

i to widzę dokładnie:

jak lądujesz

na moje puste plaże,

co wyglądają na zdeptane,

na siłę wepchnięte w fale,

i ciekawe czy zostaną po tobie ślady

co przetrwają sztormy,

czy zostaną tam na stałe,

skamieniałe