drzazgi chmur zapalone słońcem powodują wyłomy w niebie, a na ich końcach, tych co szorują o wierzchołki drzew tli się nadchodząca ciemność i przez to rozdarte sklepienie pozbawione białego tynku gwiazd kapią popsute konstelacje prosto w wiosenną rzekę w jej rozsypane włosy wpadają pasożyty błysków i lśnień przeobrażające się w odbicie kłębi… Czytaj dalej
Urodziłem się w upalne lato, a kilka miesięcy później przyszła zima stulecia z tumanami śniegu, który zabetonował sobą cały kraj. Jeżeli miałby nastąpić kiedyś arktyczny koniec, to podobno tak właśnie by to wyglądało. Urodzony w roku, w którym przeprowadzono symulację końca świata. Nie pamiętam, ale… może było to jakoś tak. Lawiny uderzają z nieba. W… Czytaj dalej
że ci się nie znudzi odstawać tak martwo od chmur napęczniałych deszczem że ci jest tak łatwo kręcić gęstą watę mgieł na gałęziach drzew że tak głupio spadasz z barykady bloków, na szpikulce anten przebity jak owad że się zakraplasz jak sen w puste ulice i śnić będą o tobie tylko wygaszone… Czytaj dalej
Są takie słowa, które wypowiedziane tracą na lekkości. Siermiężne, poupychane w inne metaliczne dźwięki zdają się być nieprawdziwe. Przygotowane do wyplucia, znikają usłyszane tylko raz i nie są nawet echem innych. Są też takie, których boję się wypowiedzieć, bo czasami słowa zmieniają wszystko. Najlepsze to te napisane. Są takie jakie powinny być. Zaułki końcówek, odpowiednio… Czytaj dalej
ostatnio usłyszałem, że ciśnienie rozsadzi mi serce, parafina krwinek zastygnie w małym palcu i sknoci prześwit naczyń przez otwór owalny wpłynie tyle pytań, że na hakach znaków zapytania uda się powiesić całe życie wypcha się nimi, oczywiście pod narkozą rozmów, niejeden, który uważa, że można wszystko mówią, że pierwsze załamują się kolana, potem… Czytaj dalej
tiry zajeżdzają mi drogę na kołach krople asfaltu prostytuują się z gumą wręcz widzę jak wypełnia się bieżnik, jak nagle łysieją od nadmiaru czerni zakamuflowane błotem naczepy mają niewyraźne napisy na bokach coś jakby… PRECZ Z ABSOLUTYZMEM chyba, że coś źle tłumaczę z rosyjskiego nasączone szybkością wyciekają za granicę w tym… Czytaj dalej
Próbuję przypomnieć sobie jak to miejsce wyglądało kiedyś. W sumie wiele się nie zmieniło: faktura ziemi i przyklejony od góry plaster szarości imitujący niebo. Widok wydaje się zupełnie pospolity i ten sam co wiele lat temu. Jedynie od czasu do czasu pojedyncze liźnięcia słońca nadają ton wzniosłości. Może to jest właśnie boskie baczenie, utrwalanie przez… Czytaj dalej
Siedem dni i siedem wierszy. Siódmy – koniec. dzisiaj w sprawie strachu, bo mi się dzielnice walą w stronę rzeki bo wybrukowany nurt ulic zdeptany falą kamieni, tłoczy się pod kościoły, i przepełnia wodą dzwony z zapomnianych placów wypływają statki z piaskowca, a poszarpane żagle macew opuszczają żydowski cmentarz nawet nie myślę, że… Czytaj dalej
Siedem dni i siedem wierszy. Szósty – hmm… obawa, że to mnie pokona jest większa niż to, że tak naprawdę się stanie ten bełt nocy co łamie się nade mną, co go palcem wgniatam w oczy jest zarażony wścieklizną ciszy i waruje przy mnie zdrapane z nudów torfowiska skóry nadają się tylko do podpalenia… Czytaj dalej
Siedem dni i siedem wierszy. Piąty – ach ta wiosna. pewnie dopiero się poznali bo dłonie wplecione w zagłębienia kości, bo patrzą na siebie jakby nic nie widzieli on ma jej puder na policzku, kawałek skóry zarażony różanym zapachem wyglądają na zaangażowanych trzymają się mocno ze strachu, że się rozpadną, i nie pojmują… Czytaj dalej