O przykrych rzeczach zazwyczaj opowiada mi wódka, która toczy się w gardle gorzko ocierając o serce. Zajmuje dno kieliszka, tak jak zajmuje się czyjąś uwagę. Ciekawe ile jej we mnie się zmieści, ile jej mogę sobie przeznaczyć na odwagę. Przez lament popsutych żarówek większość moich rzeczy wydaje się płaska. Naostrzone opuszkami palców mnożą poziomy, a… Czytaj dalej
Leżę po wewnętrznej stronie snu. Przez głowę przechodzi szef poduszki, tak jak przechodzi cień przez noc. Z otwartej rany ust wypływa reszta tego, czego nie udało mi się powiedzieć, a podniebienie staje się miejscem, które opuściło nawet echo. Na łóżku jasny ślad ramion. Wydłuża się w stronę okna i chyba bezpiecznie będzie trzymać się białych piór poduszki. A jeżeli… Czytaj dalej
żebym tak już się nie bał matowych wnętrzności nocy wszystkich oddechów, które odchodzą ode mnie wpompowane w ściany wszystkich odległych miejsc na skórze połączonych ze sobą sznurkiem włosów żebym miał pewność, że to co ze mną sypia nie jest pyłem tylko głosem i kiedy mówię – dosyć – słyszę: zapakuj… Czytaj dalej
przede mną szary słup nieba wbity w szyby chałup gwoździe lamp z zagiętymi głowami otępiałe bez światła rzędy ich ostatni marsz dopalającego się dnia czarnymi ulicami z boku zardzewiała ziemia, którą z góry zamyka klucz spóźnionych gęsi nie zdążę pójść dalej zimno namawia mnie na szarą skórę mówi głośno… Czytaj dalej
wiesz, że jeżeli ktoś tak długo czeka sam w końcu staje się czekaniem szumem krwi marzącej o rozlaniu niby nic prostszego usiąść bez radości, stać się przyniesionym do sypialni kocem, taką częścią czekania, która odpowiada za wieczne zmęczenie niby bez znaczenia kto spina dłonie w jedną kość, kruchą, szklaną, omyłkowo… Czytaj dalej
Pojmowanie pewnych dziwnych sytuacji stwarzało mi ostatnio duży emocjonalny problem. Zawsze chciałem jakoś tak prosto sobie to wytłumaczyć, a wychodziło skomplikowanie. Nijak nie mogłem zachować odpowiedniej proporcji między tym co czuję, a tym co chcę powiedzieć. Uruchomiona prawa półkula i cały układ limbiczny, wszystko odpowiedzialne za emocje i w końcu wypada mi z ust wiązka wulgaryzmów. Faktycznie… Czytaj dalej
złamany paznokieć jak półksiężyc spadający na ziemię, jasny punkt, w który kropla krwi przeszła samą siebie i zamieniła się w brud zakrzywiona linia pozornego zetknięcia z niebem, buja się, kołysze, przypomina martwy uśmiech do tego jeszcze szramy głębokie, jeszcze zadrapania, dołki, do których dotarł ten kawałek na oślep element zestawu odpadał ze zmęczenia, i teraz… Czytaj dalej
zostawiła mu tyle włosów leżących na zlewie, że pomyślał: odłożyłaś je na później przez zwykłe roztargnienie ciemny wir pełen pojedynczych strumieni, wilgotnych sznurów zwisających na białym brzegu, macek lepkich z rozdwojonymi końcówkami, bez szans na to, że wylądują jeszcze kiedykolwiek w jego ustach zastanawiało go czy ma je wepchnąć w czarną dziurę odpływu czy zostawić, żeby… Czytaj dalej
Nie miałem pojęcia co to znaczy samotność. Co to znaczy mieć wreszcie święty spokój, który wcale nie jest święty. W byciu samemu nie ma nic świętego, ani męczeńskiego, przewrotnego czy też bohaterskiego. To tylko moment, w którym wszystko się zatrzymało. Z przerażeniem patrzę na swój pusty pokój, który przypomina mi pawilon dla zwierząt. Pawilon dla… Czytaj dalej
Czasami noc jest tam tak głęboka, że ma się wrażenie, iż samemu staję się ciemnością. Elastycznym odmętem, w którym odbijają się różne dźwięki. Bynajmniej nie jest pusta. Jest przesiąknięta ciepłym wiatrem i szumem rzeki. Wywołuje zawrót głowy i uczucie podobne do tego, gdy zbyt szybko się wstanie. Traci się orientację, prawie upada, a przed oczami… Czytaj dalej