wpadłaś mi na plecy, na krzyż, bym mógł nieść cię dalej, powieszą nas nad drzwiami i usłyszę: wreszcie sami będziemy oddychać betonem, porowatą strukturą stali, przymocowani do siebie zbrojoną konstrukcją związaną palcami będziemy patrzeć jak starzeją się dywany, jak znikają zasłony dni za oknami, jak poruszają się meble wzdłuż ściany, jak rzucamy blady cień… Czytaj dalej
ciągłe migotanie komór napędza mi koła ślepi podobno niewidomi chodzą tylko do przodu więc idę wskazującym rysuje kierunek: tam -> w górę i koślawy krok: lewa, prawa sprawia, że się poruszam, tylko ta końsko-szpotawa ciągle skręca w lewą stronę i nie mogę zapanować nad pragnieniem charczę, milknę, wyłączone narzędzie mowy pewnie z braku… Czytaj dalej
przez otwarte drzwi serca wieje spod żeber tętniące, pokryte lakieropodobną limfą, dwuskrzydłowe, łuszczące się żyłami w głąb bioder ilekroć je zamykam, trzaskam nimi, zakrywam kratą milczenia to je otwiera od strony pleców przeciąg a może gdybym komuś kazał się tam włamać, użyć wytrychów z dotyków, może gdyby udało się rozebrać ten sejf z… Czytaj dalej
nakłada się cienką warstwą żeby pył łez nie rozdrabniał widoku wcierasz palcami do czaszki i świeci, zamkniesz powieki i zaczyna pachnieć a tu wokół zepsute krajobrazy naprawia południowe słońce, dba o skórę z taką lekkością, wchłania się tak łatwo a ja taki niesmaczny, tyle we mnie kości, niepełny, niesprawny bo źle widzę… Czytaj dalej
w pacierzach masz ciemne włosy, pewnie od nadmiernego przekładania różańca loków między palcami może od słów podatnych na krzyżowanie od porównania do ciała, które nie smakuje bo nie ma w sobie soli potu może od znaku pokoju, który tak łatwo wymalować w złość w tle znika cała chmura myśli złożona w kroplę zimna … Czytaj dalej
Nie chcę już tego słuchu, który mi donosi jak w drugą stronę zakręcają się słoje drzew. Jak trzaski fałszywych zdań rąbane na migi idą w ogień. Taka była potrzeba, aby pod naporem grud zimna połamać sobie palce, teraz kości wywrócone na lewą stronę nie zbudują gestu: amen. Huczą przeciągi, w których tulą się do siebie… Czytaj dalej
Ulicę Puławską wypełnił śnieg i padał nadal. Chodniki przypominały wąskie górskie ścieżki, samochody wielkie zaspy, a wystające kikuty drzew pozostałości po niszczycielskiej lawinie. Magda trzymając kołnierz, z pochyloną głową starała się przejść na druga stronę ulicy i schować się bezpiecznie w wejściu kamienicy. Pomyślała, że z wielką przyjemnością zacznie oddychać ciepłym powietrzem klatki schodowej, że nie… Czytaj dalej
dajesz mi taki spokój, że aż mnie męczy… regulowanie szpary serca tym co dotykam fragmenty co nie mają blizn szycia, co im się wydaje, że są niepotrzebne bo jeden kawałek skóry powinien wystarczyć na dwoje jasno komunikujesz: ja ślepnę, bo gasisz mnie każdym słowem, ja na siebie donoszę twoim ustom, że jestem wiecznym głodem… Czytaj dalej
Najbardziej dramatyczną rzeczą w życiu Magdy była świadomość tego, że coś ją ominęło. Przeszło obok, nawet się o nią nie otarło i już nie wróci. Nie tylko uciechy, gry i zabawy, ale również niezliczone, niemierzalne drobiny odpowiedzialne za cud przemijania. Przekonana o swojej przegranej nie starała się wyciągać wniosków, a wręcz przeciwnie, gdzieś w głębi… Czytaj dalej
Rzecz powstała trochę z nudów, trochę z potrzeby samorealizacji jak również zamknięcia pewnego typu przemyśleń. Bo to już nie wypada starszemu panu pisać o niektórych sprawach Sam proces projektowania był dla mnie bardzo wciągający. Oprócz swoich tekstów wykorzystałem zdjęcia, które zrobiłem podczas wycieczek po Podlasiu i nie tylko. Szczególnie utkwiły mi dwa: zdjęcie koziołka oraz… Czytaj dalej