tam, na ulicach

w asfaltowych korkach

topią się ludzie,

a na krawężnikach

psy przegryzają z nudów łapy

patrząc pod słońce

płoną dachy,

nieczynne kominy

ratują się przed zawaleniem

rzucając na ziemię liny z cieni,

a szklane, jasne plamy wieżowców

tracą jednolitość,

bo zabiera je

oddech zamroczonych

klatek schodowych

białe kołnierze

przestają być częścią koszul,

rozpięte próbują odlecieć

i na przejściach dla pieszych

skrzydlate głowy

stają się prawie anielskie

w kimatyzowanych pomieszczeniach

makulaturę godzin

przed spopieleniem

ratuje tylko ciągła dostawa prądu

więc tak czy inaczej, wieczność musi być zimna

ale ogólnie staje się trochę prościej:

psy bez łap

nie mogą się już nudzić,

asfaltowi ludzie

odpłyną obwodnicami

w kierunku miast z kominów,

a latające głowy

wrócą do wychłodzonych biur

gdzie wyklują się jeszcze lepsze pomysły

jak pokonać upał