mieszkać tu to tak jakby wynająć sobie nieswój czas   nie moja firana włazi do łóżka, a jej koronkowe, puste źrenice przyglądają się jak czytam   nie moje ściany gniotą przed sobą gromady cieni tak mocno, że zamieniają je w tłustą plamę nocy   da się tylko mnożyć milczenie, przez kąty, linie, piony i poziomy… Czytaj dalej →

Pewna kobieta zbierała suche trawy. Potem je opłakiwała, a im odrastały pęki głów i znów stawały się piękne. Czasami przynosiła do domu kamienie z rzeki, które wkładała do serca. Te odpływały do jej stóp i tylko wtedy umiała chodzić na palcach po domu. Kiedyś założyła sukienkę, która zmokła na deszczu. Wtedy wyglądała na szczęśliwą, ale w końcu… Czytaj dalej →

brakuje pokory tym co młodzieńczą butą w gniew się zamieniają   za to jest rozwaga, która drabiniastym wozem wraca pod kościoły   i jeszcze dzień jest złoty wypełniony mrozem co wyostrza zmysły wychodzącym w pole   wydobyci ze snów nie umieją inaczej tylko pracują w nocnej jeszcze ziemi zimnymi rękami

Czasami łapię się na tym, że idąc rano do kuchni bezwiednie zakładam jej kapcie. Szuram nimi po podłodze i nawet nie zauważam, że są za małe. Przyzwyczajam się do różowego koloru szybciej niż do jakiekolwiek innego. Gdy otwieram drzwi listonoszowi, nie mogę się nadziwić, że facet w różowych, damskich kapciach nie wywołuje niekontrolowanego, szyderczego uśmiechu,… Czytaj dalej →

Dzieci potrafią zasypiać zupełnie inaczej niż dorośli. My przyjmujemy znane nam pozycje, podkładamy pod głowę wyprofilowane poduszki, musimy pachnieć świeżą pościelą. W cały proces zasypiania wplątujemy zimne napoje, które zabieramy do łóżka, kruszące się kanapki, czasami ziołowe tabletki na sen, aby spokojnie przetrawić noc. Dzieci wykazują w tym zupełną swobodę. Jakby nie znały jeszcze tych… Czytaj dalej →

tam, na ulicach w asfaltowych korkach topią się ludzie, a na krawężnikach psy przegryzają z nudów łapy   patrząc pod słońce płoną dachy, nieczynne kominy ratują się przed zawaleniem rzucając na ziemię liny z cieni, a szklane, jasne plamy wieżowców tracą jednolitość, bo zabiera je oddech zamroczonych klatek schodowych   białe kołnierze przestają być częścią… Czytaj dalej →

nigdy ci nie powiedziałem, że znam się na uczuciach tak dobrze jak na wódce,   to samo upojenie tylko inaczej rozlewa się w ustach   a kiedy nic nie mówię, to płynę po rzece, która nie potrafi mnie zatrzymać   i czasami źle robię, bo odkryłem, że aby w ogóle coś poczuć to nie mogę… Czytaj dalej →

nie mam pojęcia po co to robimy: łączymy serca przewodami niedokończonych zdań, żeby wywołać ożywiające wstrząsy    wszczepiamy bajpasy z czułych słówek, do innego organizmu, które wcale się nie przyjmują   dbamy o transporty krwi, która ma przemycać odrobiny tego co najważniejsze, a staje się niebezpieczna, bo rozrzedzona domysłami wywołuje zator, paraliż i niedowład ust… Czytaj dalej →

Czasami porozrzucane ciuchy wyglądają jakby się do siebie przywiązały. Taką przyjaźnią szczenięcą. Poobgryzane guziki, nastroszone kołnierze, kieszenie rozciągnięte przez natarczywe szarpanie. Niejednorodna mieszanina tkanin i kolorów, molekularny kocioł nici, szwów, metalowych zamków nachodzących na siebie z każdej strony. Rękaw bluzki wetknięty w szlufkę spodni przypomina czułe objęcie. Rozkołysana spódnica leży trochę dalej, o jeden krok… Czytaj dalej →

drzazgi chmur zapalone słońcem powodują wyłomy w niebie, a na ich końcach, tych co szorują o wierzchołki drzew tli się nadchodząca ciemność   i przez to rozdarte sklepienie pozbawione białego tynku gwiazd kapią popsute konstelacje prosto w wiosenną rzekę   w jej rozsypane włosy wpadają pasożyty błysków i lśnień przeobrażające się w odbicie   kłębi… Czytaj dalej →