wyobraźnia zabliźnia mi się białym światłem, ledwo widzę…   a tak naprawdę, to nigdy nie próbowałem cię dotykać samymi paznokciami, olej ze słońca nawilża mi dłonie i się wymykasz   nosisz ubranie z prostych ruchów, spod nich wystają namacalności na kształt stężonej lawy, dostęp do ciebie wydaje się łatwy wystarczy rozebrać cię z niedoskonałości  … Czytaj dalej →

wyludnimy ulice i jak ty nas znajdziesz morze   ktoś przesunie brzegi w sztywne fale słońca i nie będziemy widzieli gdzie koniec   zostanie gorzki piołun młodego księżyca ostry, co przecina na wskroś usta tych, którzy przestali się uśmiechać   i w tym kolorze… w takim, w którym grzebie się światło dnia, wyrobiona w rękach glina… Czytaj dalej →

ten słony kożuch upałów rzucony na plecy drzew   ten nasycony gęsta mazią słońca sen zastygających ulic   ta otwarta na syk pary dziura nocy   zapamiętują jak się męczę, jak się wyolbrzymiam w przekleństwach odwrotnie do tego co czuję   i jeżeli stanie się bezwietrznie, jeżeli będzie trudno oddychać, ta szara mielizna chmur przypełźnie tu na stałe  … Czytaj dalej →

wpadłaś mi na plecy, na krzyż, bym mógł nieść cię dalej, powieszą nas nad drzwiami i usłyszę: wreszcie sami   będziemy oddychać betonem, porowatą strukturą stali, przymocowani do siebie zbrojoną konstrukcją związaną palcami   będziemy patrzeć jak starzeją się dywany, jak znikają zasłony dni za oknami, jak poruszają się meble wzdłuż ściany, jak rzucamy blady cień… Czytaj dalej →

ciągłe migotanie komór napędza mi koła ślepi   podobno niewidomi chodzą tylko do przodu więc idę   wskazującym rysuje kierunek: tam -> w górę i koślawy krok: lewa, prawa sprawia, że się poruszam, tylko ta końsko-szpotawa ciągle skręca w lewą stronę   i nie mogę zapanować nad pragnieniem charczę, milknę, wyłączone narzędzie mowy pewnie z braku… Czytaj dalej →

przez otwarte drzwi serca wieje spod żeber   tętniące, pokryte lakieropodobną limfą, dwuskrzydłowe, łuszczące się żyłami w głąb bioder   ilekroć je zamykam, trzaskam nimi, zakrywam kratą milczenia to je otwiera od strony pleców przeciąg   a może gdybym komuś kazał się tam włamać, użyć wytrychów z dotyków, może gdyby udało się rozebrać ten sejf z… Czytaj dalej →

nakłada się cienką warstwą żeby pył łez nie rozdrabniał widoku   wcierasz palcami do czaszki i świeci, zamkniesz powieki i zaczyna pachnieć   a tu wokół zepsute krajobrazy naprawia południowe słońce, dba o skórę z taką lekkością, wchłania się tak łatwo   a ja taki niesmaczny, tyle we mnie kości, niepełny, niesprawny bo źle widzę… Czytaj dalej →

w pacierzach masz ciemne włosy, pewnie od nadmiernego przekładania  różańca loków między  palcami   może od słów podatnych na krzyżowanie   od porównania do ciała, które nie smakuje bo nie ma w sobie soli potu   może od znaku pokoju, który tak łatwo wymalować w złość   w tle znika cała chmura myśli złożona w kroplę zimna  … Czytaj dalej →

Nie chcę już tego słuchu, który mi donosi jak w drugą stronę zakręcają się słoje drzew. Jak trzaski fałszywych zdań rąbane na migi idą w ogień. Taka była potrzeba, aby pod naporem grud zimna połamać sobie palce, teraz kości wywrócone na lewą stronę nie zbudują gestu: amen. Huczą przeciągi, w których tulą się do siebie… Czytaj dalej →

dajesz mi taki spokój, że aż mnie męczy… regulowanie szpary serca tym co dotykam   fragmenty co nie mają blizn szycia, co im się wydaje, że są niepotrzebne bo jeden kawałek skóry powinien wystarczyć na dwoje   jasno komunikujesz: ja ślepnę, bo gasisz mnie każdym słowem, ja na siebie donoszę twoim ustom, że jestem wiecznym głodem… Czytaj dalej →