wyparował ze mnie lęk wysokości

i umiem już patrzeć na wszystkich z góry,

wyizolowana, bełkotliwa miłość

jest tylko szeregiem liter pozbawionych sensu,

i umiem się śmiać na bezdechu

jakbym nurkował w bezkresnym zadowoleniu

mam kości na sprzedaż,

bo umiem utykać inaczej,

nadają się do wzniecania ognisk rodzinnych

i nowych stanów zapalnych,

tylko kręgosłup do wyprostowania

– uszkodzony przez zgniłą moralność

odstawiłem rozpacz hardą,

i upijam się na smutno,

tylko wtedy kiedy warto,

nie składam domysłów na twardo,

bo spokój ma nierówną krawędź,

która kończy się między nami przepaścią