wpływam na burzę

łodziami z oczu

znów widzę

przeszklony, zmącony, leniwy wir kropel

rozebrane z powiek,

rozwleczone na liście,

zamienione w rzekę

ratuję dłonie od utopienia

zaciskając palce

na obręczy słońca

i czekam,

aż się przepalą nici mięśni

wszędzie mielizny między chmurami,

wyspy granatowego koloru

zasypane piorunami

zostaje płynąć z prądem,

bezludna łódź z oczu,

stery z suchych kości,

trzask skórzanych żagli

skazanych na zmarszczki fal