w kartonach leżakują

czarno-białe kształty

stykają się ze sobą

błyszcząca powierzchnią,

która pozwala im na pokonywanie grawitacji

ubrane w lekkie rozmycia

przedstawiają zmarnowane spojrzenia

zdjęcia zapełnione

konstelacjami zamkniętych oczu,

przez które widać

tylko to, czego się kiedyś nie chciało

młodość utrwalona mignięciem

wsiąkła w papier, którego rogi

zaczynają dążyć do siebie,

a kiedy się spotkają

nie będę już żył

ty pewnie też

przetrzymywanie zdjęć w zamknięciu

jest bezdusznym aktem

marnowania wspomnień

tak mi powiedziałaś

znikając z tym kartonem

pełnym czarno-białych kształtów

teraz naprawdę nie ma co wspominać